De weken vliegen voorbij, nog maar 2 weken in de kliniek en dan zit mijn tijd in Cusco er alweer op. Dan staat er weer een nieuw avontuur te wachten… maar eerst terug naar afgelopen weken.

Vorige week waren papa en mama een week in Cusco. Na het werk in de kliniek spraken we af voor tripjes. We zijn met de reisgroep mee geweest op een trekking door de heilige vallei. We hebben veel gewandeld, een kookcursus en een pisco proeverij gehad en heerlijk gegeten. Heel leuk om papa en mama hier te zien en om ze alles te laten zien!

Ik ben nu bijna 3 weken aan het werk in de kliniek. Het begin verliep wat moeizaam. Natuurlijk is het even wennen maar mijn eerste week was ronduit saai. Ik zit op de psychomotorische afdeling omdat er op de afdeling fysiotherapie geen plaats was, ze deden er nogal vaag over. Enfin, psychomotorische afdeling, ook prima. De eerste week was ik er in de middag. Samen met Liz zagen we de patiënten. De week bestond voornamelijk uit het wachten op de patiënten en toekijken hoe er geknutseld en getekend werd. Op de vraag of ik iets mocht doen: was niet nodig hoor. Ze wisten überhaupt niet dat er een vrijwilliger zou komen. Tot zover de communicatie… Week 2; vanaf nu ga ik in de ochtenden omdat dan de patiënten met cerebrale afwijkingen therapie volgen. Daar zat ik met m’n goeie gedrag om half 9 voor een gesloten deur. Na een half uur wachten komen ze aanzetten. Maar de patiënten die me beloofd waren, met cerebrale palsy, die waren er wel. Na anderhalf uur mag ik alweer gaan omdat er geen patiënten meer komen. Dinsdag ga ik dan toch maar even in gesprek met het hoofd van de afdeling en vanaf nu bestaan mijn dagen uit het behandelen van de patiënten en vervolgens ga ik naar de dagbesteding en afdeling waar de patiënten wonen om daar te helpen met eten etc. Zo gaat het langzaam beter. Ze beginnen te begrijpen dat ik voor korte tijd deel van het team ben en zowaar geven ze me af en toe iets meer uitleg over de patiënten.
Het werk is soms heftig. Sommige patiënten zijn heel erg gehandicapt en kunnen eigenlijk niets. Ik begin ze nu te kennen en weet ik hoe ik met ze om moet gaan. En als je binnenkomt en er verschijnt een grote glimlach op de lieve koppies van de patiënten kan ik alleen maar heel erg blij zijn met het werk wat ik hier doe.

Over ziektes gesproken. Dinsdag heb ik mijn middag gespendeerd in een privé kliniek. Heel veel sol, 2 buisjes bloed en een ontzettend lieve dokter later sta ik ’s avonds buiten met een stoot pillen voor de behandeling van een parasiet, een infectie van de 3 verschillende salmonella bacteriën en dehydration. Een week lang pillen met een strikt dieet en ik ben weer topfit om komend weekend een trip te maken in de Colca Canyon.

Liefs